odmiana miodu kwiatowego powstająca z nektaru zbieranego przez pszczoły z kwiatów wrzosu zwyczajnego. Należy do raczej rzadko spotykanych – nie w każdym roku udaje się go pozyskać. Jego cechą charakterystyczną
jest galaretkowata konsystencja, zanikająca w wyniku krystalizacji (jest jednym z przykładów płynów nienewtonowskich). Ze względu na konsystencję trudno odwirowuje się go z plastrów. W Polsce za miód
wrzosowy uznaje się zgodnie z normą PN-88/A-77626, 1998 miód o zawartości pyłku wrzosowego wynoszącej co najmniej 45% w ogólnej zawartości pyłków obecnych w miodzie.

Miód wrzosowy ma kolor ciemnobursztynowy z czerwonawym odcieniem, jednak w wyniku krystalizacji przechodzi w kolor żółto-pomarańczowy lub brunatny. Zapach ma silny i przyjemny, przypominający woń wrzosu m.in. ze względu
na zawartość jego olejków eterycznych. Smak jest także określany jako przyjemny, mimo że niezbyt słodki, lekko gorzkawy i cierpki. Wyróżnia się dużą zawartością flawonoidów, witamin A, B2, B3, B6 i C oraz żelaza.
Cechuje się także dużą zawartością łatwo przyswajalnych białek (zwłaszcza na tle innych miodów ma dużo proliny – średnio 55,3 mg/100 g).

Miód wrzosowy wyróżnia się w stosunku do innych miodów wysoką zawartością wody (średnio 19,1%), wysokim stosunkiem fruktozy do glukozy (średnio 1,32), wysoką przewodnością elektryczną (średnio 0,62 mS/cm) i aktywnością
enzymu ?-amylazy.

Miód wrzosowy bywa pozostawiany pszczołom na zimę, ponieważ umożliwia pasiece dobre zimowanie.

Miód wrzosowy stosowany jest też jako dodatek wzbogacający smak potraw. W kosmetyce stosowany jest w celu regeneracji i odmładzania skóry. Dodatek miodu wrzosowego stosowany jest przy wyrobie szkockiej whisky drambuie.

Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich trafił na listę chronionych produktów tradycyjnych.

Źródło tekstu i zdjęcia: www.wikipedia.org

należy do grupy najcenniejszych polskich miodów, ponieważ jest trudny w produkcji i bogaty w składniki wszechstronnie poprawiające nasze zdrowie. Warto mieć go w spiżarni zwłaszcza w sezonie przeziębień,
ponieważ wspomaga leczenie infekcji górnych dróg oddechowych.

Miód lipowy jest pozyskiwany z pyłku pochodzącego z niezanieczyszczonych kwiatów lipy. Ich znalezienie bywa trudne, ponieważ drzewa często rosną wzdłuż dróg i w pobliżu domów. W stanie płynnym zazwyczaj ma
bardzo jasną barwę, szczególnie jeśli powstał na bazie dużej ilości nektaru, ale może być również zielonkawy bądź oliwkowy. Po krystalizacji staje się kremowy lub złocistożółty. Jego smak ma delikatnie ostre wykończenie,
a jedzony w formie skrystalizowanej bywa nieco gorzkawy.

Miód lipowy zawdzięcza swoje prozdrowotne właściwości dużej zawartości olejków eterycznych, przeciwutleniaczy i enzymów, dzięki którym niszczy bakterie oraz drobnoustroje, a także wykazuje działanie antybiotyczne.
Jest szczególnie polecany podczas grypy i przeziębienia, ponieważ świetnie radzi sobie z zarazkami występującymi w błonach śluzowych górnych dróg oddechowych, zwłaszcza gardła i nosa. Miód lipowy ma również właściwości
napotne i pomaga łagodzić kaszel. Słodki przysmak wspomaga też leczenie poważniejszych dolegliwości, takich jak zapalenia płuc i oskrzeli, gdyż przyspiesza ustąpienie stanu zapalnego.

Jako lek działa najlepiej rozpuszczony w herbacie lub mleku, ale napój nie może być zbyt gorący, ponieważ wysoka temperatura niweluje lecznicze właściwości miodu. Dobrym pomysłem jest łączenie go z naparem z lipy,
a także sokiem z malin i czarnego bzu.

Miód lipowy może być pomocny również przy innych dolegliwościach. Naukowcy polecają stosowanie go w przypadku chorób serca i układu krążenia, problemów z obrzękami i wysokim ciśnieniem krwi. Produkty na jego
bazie to też remedium na skołatane nerwy, stres i bezsenność. Ziołowy napar z dodatkiem łyżki miodu wypity przed snem powinien ułatwić zasypianie.

Źródło tekstu: www.doz.plŹródło zdjęcia: www.wikipedia.org

w odróżnieniu od miodów nektarowych, nie powstaje z nektaru kwiatów, ale ze spadzi, czyli soku drzew przetworzonego przez owady, zarówno tych iglastych, jak i liściastych.

Miód spadziowy – czym jest spadź?

To inaczej sok roślinny pobrany przez owady żerujące na liściach, gałęziach i igłach drzew. Zostaje on przez nie przetworzony, a następnie wydalony w postaci płynu o słodkim posmaku (owady
te nie trawią bowiem cukrów, zadowalając się białkami pobieranymi z soku), a krople osiadają na liściach.

Wśród owadów biorących udział w procesie powstawania spadzi wyróżniamy mszyce, czerwce oraz miodówki. Słodycz spadzi wabi pszczoły, które zbierają ją z liści i gałęzi i transportują do ula. Tam ulega ona
dalszej fermentacji i zamienia się w produkt ostateczny – miód spadziowy.

Dzięki temu, że miód ten powstaje z drzew znajdujących się w najczystszych lasach, można poczuć zapach żywicy i igliwia. Miód spadziowy możemy podzielić na dwa gatunki. Jest to tzw. spadź liściasta, która pochodzi
najczęściej z drzew lipy oraz spadź iglasta, zazwyczaj świerkowa i jodłowa.

Miód spadziowy różni się od innych nie tylko walorami zdrowotnymi, ale również i ceną. Jest zazwyczaj droższy od pozostałych rodzajów miodu, co wynika z słabej dostępności spadzi. W niektórych
obszarach Polski jest ona spotykana raptem raz na kilka lat. To wpływa na unikatowość tego rodzaju miodu, a co za tym idzie także na jego cenę.

Spadź pojawia się niemal wyłącznie latem, do tego nie zawsze w tym samym miejscu, gdzie już kiedyś została zlokalizowana. Wciąż nie znaleziono odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak się dzieje.

Ze względu na dużą zawartość składników odżywczych i zdrowotnych, miód spadziowy jest często nazywany miodem „królewskim”. Jest niezwykle wartościowym produktem dla zdrowia człowieka. Zawiera 9 razy więcej biopierwiastków
niż miody nektarowe!

Występują one w łatwo przyswajalnej postaci, a są nimi: potas, wapń, sód, fosfor, magnez i mangan. Może posiadać dwukrotnie więcej glukozy niż fruktozy. Jako jedyny zawiera srebro, cynę, molibden i wanad.

Informacje pochodzą z portalu 
www.poradnikzdrowie.pl

jest jednym z najwartościowszych miodów. Znane są zwłaszcza jego właściwości lecznicze. Ma charakterystyczną ciemną barwę i ostry smak. Zawiera witaminy i minerały łatwo przyswajalne przez człowieka. Stosowany jest
zwłaszcza w chorobach układu krążenia, chorobach skóry oraz na kaszel. Poznajcie właściwości miodu gryczanego. Miód gryczany ma kolor mocnej herbaty. Przechowywany przez dłuższy czas w miejscu, w którym jest
możliwy dostęp światła, zmienia barwę z ciemnobrunatnej do prawie czarnej. Jest więc jednym z najciemniejszych miodów. Rozpoznać go można również po intensywnym zapachu kwiatów gryki. Zalicza się do miodów
nektarowych (kwiatowych).

Miód gryczany jest ostry, słodki i lekko piekący w smaku. Zawiera ponad 50% fruktozy i aż 46% glukozy. Miód gryczany zbiera się z ula pod koniec lipca.

Gryka zwyczajna uchodzi za roślinę leczniczą. Zapylają ją przede wszystkim pszczoły oraz muchówki. Należy do roślin miododajnych.

Miód gryczany zawiera rutynę. Z tego powodu do spożywania miodu gryczanego zachęca się między innymi osoby starsze, osoby ze zdiagnozowaną miażdżycą i znajdujące się w grupie ryzyka chorób serca. Cukry proste
w nim zawarte są łatwo wchłaniane do krwiobiegu i odżywiają mięsień sercowy. Według ostatnich badań rutyna może zapobiegać nadmiernej krzepliwości krwi i być wykorzystana w profilaktyce u pacjentów zagrożonych
udarami i zawałami serca. Rutyna wzmacnia i uszczelnia najmniejsze naczynia krwionośne, czyli naczynia włosowate. Rutyna poprawia również przyswajalność witaminy C, zapobiegając jej rozkładowi, i przyspiesza gojenie
ran. Poprawia również elastyczność ścian wszystkich naczyń krwionośnych, co zapobiega pojawianiu się obrzęków i opuchnięć (szczególnie w obrębie nóg). Jako flawonoid rutyna wykazuje działanie antyoksydacyjne, zwalczając
wolne rodniki. Chroni to przed uszkodzeniem nie tylko naczynia, ale też wszystkie komórki naszego organizmu.

Informacje pochodzą z portalu 
www.poradnikzdrowie.pl