Pszczoła środkowoeuropejska
Pszczoła środkowoeuropejska (Apis mellifera mellifera L.) dawniej występowała pospolicie na nizinnych terenach Hiszpanii, Francji, Niemiec, Polski, południowej Skandynawii i Rosji aż po Ural. Obecnie coraz trudniej spotkać u nas przedstawicieli czystej rasy środkowoeuropejskiej – dzieje się tak w związku z wprowadzeniem do polskich pasiek obcych pszczół, cechujących się lepszą wydajnością i łagodniejszym charakterem. Mimo to pszczoły środkowoeuropejskie nadal są niezastąpione w pasiekach ulokowanych na północy Polski i na innych terenach, gdzie występują trudne warunki klimatyczne.
Charakterystyka
Pszczoła środkowoeuropejska charakteryzuje się ciemnym ubarwieniem – jej krępe ciało pokrywają gęste, szare włoski, a pierścienie na odwłoku są słabo widoczne. Ma też dość krótki języczek, mierzący 5,9-6,3 mm. W Polsce wyróżnia się cztery linie tej rasy: Augustowską (hodowla zachowawcza w Puszczy Augustowskiej), Kampinoską (hodowla zachowawcza w Puszczy Kampinoskiej), Północną (utrzymywana na północy Polski, wyselekcjonowana przez połączenie linii Mazurskiej i Pomorskiej) oraz Astę (stada zachowawcze utrzymywane w województwach śląskim i łódzkim).
Zalety
Najważniejszą zaletę pszczoły środkowoeuropejskiej stanowi jej wytrzymałość na długie i trudne zimy. Pszczoły przystępują do zimowli w silnych rodzinach i bez większych problemów znoszą zarówno duże mrozy, jak i okresowe ocieplenia. Cechują się dobrym przystosowaniem do zróżnicowanych warunków środowiska, dlatego ich wiosenny rozwój jest uzależniony od pogody.
Pszczoły środkowoeuropejskie doskonale wyszukują i wykorzystują różnorodne pożytki, zwłaszcza średnie i późne – również spadź. Są pracowite i dokonują oblotów nawet przy niekorzystnej pogodzie. Krzyżówki rasy środkowoeuropejskiej z kraińską, a zwłaszcza z kaukaską, dają potomstwo żywotne, doskonale zimujące i łatwo adaptujące się do zmiennych warunków bytowych. Najlepsze efekty uzyskuje się przez unasienianie matek rasy środkowoeuropejskiej trutniami innych ras.
Wady
Przydatność pszczoły środkowoeuropejskiej w polskich warunkach klimatycznych jest ograniczona przez powolny rozwój rodzin po zimowli, dlatego nie zaleca się chowu tej rasy w rejonach, w których główne pożytki występują wiosną. Warto też wiedzieć, że pszczoły środkowoeuropejskie należą do agresywnych i rojliwych, zwłaszcza w okresie braku pożytku. Często żądlą, a podczas przeglądów słabo trzymają się plastrów, pielęgnacja zamieszkiwanych przez nie uli jest zatem trudna.
Rasa ta cechuje się ponadto niską odpornością na choroby czerwia, co może stanowić problem zwłaszcza w rejonach zagrożonych zgnilcem zjadliwym. Zimujące rodziny często stają się siedliskiem warrozy, dlatego zaleca się utrzymywać je w ulach z oddzielnymi dennicami, w których można montować wkładki z siatkami. Taka konstrukcja znacznie ułatwia ocenę zagrożenia i podjęcie ewentualnej decyzji o konieczności zwalczania pasożytów.
Źródło: Rynek Rolny
Autor: Małgorzata Długosz